Ο Ασμοδαίος ήταν τετρασέλιδο (ή, κάποιες φορές, οκτασέλιδο) εβδομαδιαίο σατιρικό περιοδικό, που εκδιδόταν στην Αθήνα από το 1875 ως το 1885. Η έκδοσή του διακόπηκε το 1876 και επαναλήφθηκε από το 1880. Το περιοδικό τυπωνόταν στο τυπογραφείο της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, ενώ αργότερα, κατά τη δεύτερη περίοδο, στα τυπογραφεία των αδελφών Περρή και της Ενώσεως, Γ.Σ. Σταυριανού («Ο Ασμοδαίος»), Ανδρέου Κορομηλά, Ανέστη Κωνσταντινίδου και του Αττικού Μουσείου. Σημειώνεται επίσης ότι, από το 1882, το περιοδικό στεγαζόταν στην οικία Γρυπάρη της οδού Σοφοκλέους, που υπήρξε προηγουμένως έδρα του Αρείου Πάγου. Στη βιβλιοθήκη του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου φυλάσσεται η πλήρης σειρά του περιοδικού.
Ως υπεύθυνοι σύνταξης εμφανίζονταν διαδοχικά οι Κωνσταντίνος Αλεξανδρόπουλος, Στυλιανός Μπρουσαλάκης (ή Μουσαλάκης), Παρράσιος Δούκας και Κοσμάς Φλαμιάτος. Αν και οι παραπάνω υπέγραφαν τα φύλλα ως «υπεύθυνοι», εκδότης του κυριακάτικου αυτού περιοδικού ήταν ο Θέμος Αννινος και βασικός συνεργάτης ο Εμμανουήλ Ροιδης, που υπέγραφε τους τίτλους «Σκνίπες» και «Ανεμομαζώματα» με τα ψευδώνυμα «Σφήκα», «Κουνούπης» και «Θεοτούμπης». Με τον Ασμοδαίο συνεργάστηκαν επίσης οι Γεώργιος Σουρής, Δημήτριος Κόκκος, Μπάμπης Αννινος κ.ά.
Το περιοδικό σατίριζε την πολιτική, κοινωνική και καλλιτεχνική ζωή της χώρας και από το στόχαστρό του δεν ξέφυγαν ούτε τα σημαίνοντα πρόσωπα της περιόδου αλλά ούτε και άλλα έντυπα της εποχής. Κύριος στόχος της σάτιράς του ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, ενώ έδειχνε συμπάθεια για τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο (βλ. τον επικήδειό του στο φύλλο 211 της 27-2-1883). Ο Τρικούπης εμφανίζεται στις περισσότερες από τις χαρακτηριστικές ολοσέλιδες γελοιογραφίες του περιοδικού, που υπογράφονται από τον Θέμο Αννινο και οι οποίες διέπονταν από ένα εντελώς νέο για την εποχή τους πνεύμα και φαίνεται ότι κατάφεραν να πιάσουν κάτι από το αίσθημα του κοινού.
Συνέχεια του Ασμόδαιου αποτέλεσε το επίσης σατιρικό Αστυ. Η παύση της κυκλοφορίας του πρώτου αναγγέλθηκε με ένα ποίημα του Σουρή. Κάποιες πάντως από τις επισημάνσεις του περιοδικού παραμένουν και σήμερα επίκαιρες: «Ζώμεν [...] παροδούντες τα πάντα και η μέλλουσα ιστορία, αναγράφουσα τα γεγονότα της σημερινής εποχής, αισχυνομένη θ' αναγράψη, ότι ουχί οι απόγονοι του Περικλέους και των Σαλαμινομάχων, αλλ' οι υιοί των ανδρών του αγώνος, από του 1844 και εντεύθεν εξετέλουν [...] παρωδίας πολιτεύματος, νόμων, εφαρμογής αυτών, στρατού, ναυτικού, εκπαιδεύσεως, διοικήσεως και, τέλος, μεγάλην παρωδίαν Ελλήνων».
Νίκος Κουτσουμπός,’ ΤΟ ΒΗΜΑ, 17-03-2002
